Bij het meldpunt Jeugdbescherming Noord horen wij elke week nieuwe verhalen van ouders. Verhalen die vaak beginnen met machteloosheid en soms eindigen met tranen.
Ouders vertellen hoe zij hun zorgen uitspreken, documenten aandragen, mails schrijven en toch ervaren dat er niet naar hen geluisterd wordt. Hun woorden verdwijnen in rapportages waar zij zichzelf niet in herkennen. Hun emoties worden weggezet als ‘lastig’ of ‘onstabiel’, in plaats van erkend als een natuurlijke reactie op de angst om hun kind kwijt te raken.
Ouders verliezen niet alleen hun vertrouwen in de jeugdbescherming, maar leven ook in voortdurende spanning. De angst om je kind kwijt te raken is geen gewone zorg. Het is een dreiging die ze dag en nacht met zich meedragen. Zelfs in de momenten dat hun kinderen bij hen zijn, blijft de angst aanwezig. Die voortdurende onzekerheid maakt het onmogelijk om echt te ontspannen, om gewoon ouder te zijn.
Hulp kan pas helpend zijn als ouders en kinderen zich veilig voelen om open te spreken. Anders wordt betrokkenheid van Jeugdbescherming een bron van stress in plaats van steun. Ouders durven soms niet eerlijk te vertellen hoe het écht gaat, uit vrees dat hun woorden tegen hen gebruikt worden. Kinderen voelen de spanning van hun ouders en trekken zich terug of passen zich aan. Zo verandert hulpverlening, die bedoeld is om rust en perspectief te brengen, in een extra laag van onzekerheid en onrust.
Ons meldpunt is er om deze ouders een stem te geven. We weten dat veel ouders hun ervaringen niet in de openbaarheid durven delen. Juist daarom is het belangrijk dat er een veilige plek is waar deze ervaringen worden verzameld, herkend en erkend.
Aan alle ouders die zich bij ons melden: Jullie ervaringen zijn waardevol, ook al voelt het soms alsof niemand luistert, wij luisteren. We zorgen dat jullie verhalen niet verdwijnen in een la, maar dat ze meewegen in de gesprekken die er écht toe doen: in de politiek, bij de gemeenten en in het toezicht op de jeugdbescherming.